*** انـتـظـار ***

سال تحويل ميشه اما باز
بي شما حال من همونه که بود
بي شما پير ميشم و هر عيد
اشک دنبال اون بهونه که بود

عيد معني نداره بي عيدي
نيست صياد شاد بي صيدي
عيدي چشم ما فقط آقا
صيد اون روي مهربونه که بود

با شما دفتر دلم وا شد
شعر من با شما شکوفا شد
بي شما گير داده تا امروز
دل به هر شعر عاشقونه که بود

چشم هفت آسمونه سمت شما
چرت دنيا رو بشکنيد آقا
غافل از ظلمهاي بي حد شد
اين جهان فکر آب و دونه که بود

عيد نوروز تازه ميشه شروع
لحظه اي که شما کنيد طلوع
و علمدار ميده دست شما
دستش اون پرچم و نشونه که بود

حسن صياد

انتصاب آيت‌الله آملي لاريجاني به رياست مجمع تشخيص مصلحت نظام و عضويت فقهاي شوراي نگهبان.

شايد براي شما هم سؤال باشه که چرا؟!

بد نيست بدونيم؛

بي خبري حضرت موسي از حکمت حضرت خضر، که موجب اعتراض به کاراي عجيبش شد،
حضرت خضر رو زير سؤال نبرد، ولي باعث جدايي راهشون (و سلب فيض از حضرت موسي) شد!

خيلي مواظب باش اين بلا سر تو نياد!

حسن صياد

شرمنده ايم از آن دل دريا که غم گرفته
آن دردها که دغدغه مان دست کم گرفته 

از دست حال اين دل باراني ام زمانيست
ديوارهاي چشم ترم باز نم گرفته

معلوم شد که مدعيان جا زدند وقتي
آن آسمان هواي دلش باز هم گرفته

لبخند دشمنان سر ذوقم نمي رساند
تا بر لبان دوست نبينم، دلم گرفته

اما نه! مثل اين که يک آرامشيّ و نوري
آرام از آن دو ابروي جذاب، خم گرفته

نوري که جان ماه ز خورشيد پشت ابر و
آرامشي که از حرمي محترم گرفته 

ما ديده ايم چفيه ي بر روي دوشتان را
حکم جهاد را دلمان لاجرم گرفته

بر روي اسم از نفس افتادگان اين راه
سربازتان به چشم بصيرت قلم گرفته

از لمس اهرمن در امان است، با ولايت
دستي که دست داده و عطر حرم گرفته

اي روح انتظار، دهان شما و جانم
اين مرده از مسيح لب دوست دم گرفته

در فتنه ها چراغ شبم مي شويد آقا
با هر کليد واژه که جان مغتنم گرفته

جانم فداي قافله سالارمان که انگار
هنگام خطبه هاش به کف جام جم گرفته 

دشمن نه سال بيست و پنجم که از دم که
کرديد اشاره، يکسره رنگ عدم گرفته

امروز در رکاب شما انتظار موعود
آرايش هجوم به اهل ستم گرفته

من هم مدافع حرمم، انقلابي آقا
هر چند اين زمانه مرا متهم گرفته

بر روي ما حساب کنيد اي که بر سر ما
تا سايه ي شماست، ز جان ها الم گرفته 

هيهات مثل کوفه که تنهايتان گذاريم
اين عهد از نفس نفس ما قسم گرفته 

يا رب نگاه دار علمدار ما که امروز
دستي که عطر علقمه دارد علم گرفته 

حسن صياد

به بهانه ي روز حقوق بشر اسلامي و کرامت انساني

هر اثر و مخلوقي ارزشي دارد که معمولاً کسي بيشتر از خالقش به آن واقف نيست؛ قدر زر زرگر شناسد. و ارزش انسان به عنوان برترين نوع آفريدگان و اشرف مخلوقات را هم بايد از آفريدگارش جويا شد؛ لقد کرمنا بني ءادم . و فضّلنهم علي کثير ممّن خلقنا تفضيلا (اسراء/70).

بنابراين بهترين کسي که مي تواند حقوق انسان را بيان کند، خداوند متعال است که اگر نبود دوري نسبي اغلب جوامع بشري از آموزه هاي الهي، اين نياز به وجود نمي آمد که انسان خود اقدام به تعريف حقوق بشر کند (مصوب 10 دسامبر 1948 م)؛ انساني که دچار خطاست، آن گونه که مي بايست، مشرف به موضوع، مقدمات، چگونگي و آثار مربوط به مسأله نيست و در ضمن مبناي تعريفش از حقوق بشر هم که بيشتر بر پايه ي اومانيسم و خدا انگاري بشر صورت پذيرفته، خطايش را مضاعف مي کند.

طبيعي است که چنين تعريفي از حقوق بشر اولاً نمي تواند جامع و مانع باشد و ثانياَ در بسياري از موارد مي تواند فاصله ي زيادي با حقيقت حق داشته باشد، به ويژه آن که بعضي از تصويب کنندگان و حاميان علي الظاهر همين حقوق بشر، قسمتي از نظام جهاني سلطه است که بيشترين حق را از نوع بشر تضييع کرده و مي کند!

اين در حالي است که خداوند متعال حقوق انسان را به بهترين وجه ممکن تعريف فرموده و نکته اي که نبايد از آن غفلت کرد اين است که وظايف انسان را نيز در کنار اين حقوق معين و روي آن ها تأکيد فرموده. چرا که در قبال هر حقي، وظيفه اي نيز متصور است که بايد به آن پايبند بود. در اسلام به عنوان کامل ترين دين، به قدري به حقوق انسان ها اهميت داده شده که حتي کمترين ظلمي از جانب آن قابل اغماض نيست، به نحوي که حتي گمان بد را در مواردي جايز نمي داند؛ إنّ بعض الظّنّ إثم (حجرات/1)

رساله ي حقوق امام سجاد (سلام الله عليه) نامي آشنا در اين حوزه است؛ رساله اي که دقت و جامعيت حقوق و وظايف مختلف را تبيين مي کند، تا آن جا که حتي حقوق جزئي حيوانات و جانداران را نيز بيان مي کند؛ چيزي که در عالم واقعيت و به دور از شعار زدگي، از نگاه بسياري از مکاتب بشري مغفول واقع شده و حتي بعضي از تصويب کنندگان حقوق حيوانات (مصوب 15 اکتبر 1978 م)، آن جايي که سياست هاي استعماري و سلطه جويانه ايجاب کرده، نه تنها حقوق حيوانات که به حقوق انسان ها نيز کمترين احترام و ارزشي قائل نشده اند!

با اين وصف، با وجود قوانين جامع و کامل الهي که عمل به آن ها متضمن خير و سعادت خواهد بود، وضع منشوري به نام حقوق بشر با خصوصيات ذکر شده، امري نامعقول و حتي مضحک به نظر مي رسد. در چنين شرايطي و شايد با توجه به همين موارد ياد شده، در تاريخ 5 اوت 1990 م، از سوي دولت هاي عضو کنفرانس اسلامي، منشوري با نام اعلاميه اسلامي حقوق بشر تصويب شده است که تا حدود زيادي به تبيين حقوق واقعي و الهي انسان ها مي پردازد.

اما نکته ي قابل توجه، انتخاب عنوان «اسلامي» براي اين اعلاميه است. در واقع اين منشور، همان اعلاميه ي حقوق انسان (بشر) است و نيازي به قيد ندارد. ولي گاهي به يک عنوان مطلق، به منظور تمايز آن از عناوين متشابه، قيدي اضافه مي شود که اگر نبود خطاي مخاطب در برداشت، ومي به اين کار وجود نداشت. مثلاً شيعه به طور مطلق، مذهب حقه اي است که معتقد است به امامت دوازده امام معصوم (سلام الله عليهم) به عنوان جانشينان نبي اکرم (صلي الله عليه و اله). اما گاهي در مقابل جريان غالي و مقصره، از آن تعبير به شيعه ي اعتدالي مي شود. اين منشور نيز به طور مطلق اعلاميه ي حقوق بشر است. ولي براي تمايز آن از اعلاميه ي جهاني حقوق بشر (1948 م)، نياز به اضافه کردن قيدي به آن احساس مي شود.

شايد عنوان «حقوق خدادادي بشر» براي اين اعلاميه مناسب تر باشد. چرا که هرچند مبناي آن آموزه هاي اسلام است، مقيد کردن عنوان آن به اسلام در برابر اديان ديگر، دايره ي شمول اين اعلاميه را در ميان انسان ها محدود و بسياري از مخاطبان را به بهانه ي مسلمان نبودن از آن خارج مي کند، در حالي که به حقوق همه ي انسان ها مي پردازد و خداي همه ي انسان ها يکي است و آموزه هاي الهي که به تدريج توسط پيامبران تکميل شده، در کامل ترين نسخه اش در قالب کامل ترين دين در اختيار بشر قرار داده شده است.

حسن صياد/ محقق و پژوهشگر

به نقل از سايت اسنانيوز

تمامش گردن من بود

اگر شد خانه ي ملت

محل سلفي چوپان و روباهان

اگر کمياب شد عزت

اگر اين خانه گاهي خانه ي امّيد دشمن بود

اگر که خائني بي ترس استيضاح آگاهان

سر يک سفره با گرگان نشست و هر در امّيد را بر روي مردم بست و قفلي زد

کليدش را شکست و پوزخندي عاقبت زد ريش بي رنگ خلايق را

***

و بود از انتخاب سست و بي جانم

اگر شد چوب لاي چرخ هاي هسته ايّ و زندگي با هم

نمي خواهم دوباره هشتگم باشد #پشيمانم

نخواهم کرد تَکرار اشتباهم را

نبايستي که بردارند اين دفعه کلاهم را

نخواهم داد در دست ستون پنجمي سکان کشتي را

که در يک کاسه دارد دست با دشمن

که جام زهر آرد يا خسارت هاي محض از سوي اهريمن

نخواهم داد رأيم را به فهرستي

که بالايش زده عکس منافق را

***

نخواهم کرد اين بار انتخاب آن حزب فاسق را

که دهها سال نان خورد از فروش خون اين مردم به خونخواران

نشان ديگر نخواهم داد روي خوش

به آن احزاب رنگي که

بزرگانش سرِ سرمايه دارانند و سردمدار هر فتنه

و خواهم داد رأيم را به خاکِ خورده از باران

به هر کس آفتابي تر، حسابي تر

خلاصه انقلابي تر

به هر پروانه که حتي به عشق نور مي سوزد

به سربازي که چشمش را هميشه بر لب فرمانده مي دوزد

و از لبخند او راه درستش را مي آموزد

به هر آيينه اي که پاس مي دارد حقايق را

و قطره قطره ي خون شقايق را

و دارد انتظار حضرت خورشيد عاشق را

***

صفاآباد خواهم کرد با دستان پاک دوست ميهن را

و کور از انتخاب نام اهل نور دشمن را

و خواهم ساخت با نام خدا فرداي روشن را

که بايد داد پاسخ روز م اين دقايق را

شعر: حسن صياد